Όταν τα παιδιά παίρνουν τα πράγματά μας χωρίς να το θέλουμε [τί κάνουμε και τί τους λέμε]

Μόλις πάρει κάτι δικό μας που δεν θέλουμε να πάρει, μπορούμε απλώς να του πούμε ακριβώς αυτό, ότι ‘αυτό είναι δικό μου και δε θέλω να το πάρεις, το χρησιμοποιώ μόνο εγώ.‘ Το παιδί πρέπει να σεβαστεί το δικαίωμα που έχουμε στα δικά μας πράγματα, όπως και εμείς φυσικά να σεβαστούμε το δικό του αντίστοιχο δικαίωμα στα δικά του.

Αν το ξαναπάρει, απλώς το αφαιρούμε από τα χεράκια του και το τοποθετούμε στη θέση του. Αν προσπαθήσει να το πάρει από τη θέση του, θα πρέπει να ρωτήσουμε το παιδί αν θέλει να βγει από το δωμάτιο ή να το πάμε εμείς έξω, δείχνοντας έτσι ότι είμαστε σταθεροί στην στάση μας και το εννοούμε ότι θέλουμε το αντικείμενο που μάς ανήκει να μείνει στη θέση του. Αν ο τρόπος μας είναι φιλικός και δεν προσβάλλουμε το παιδί με οποιονδήποτε τρόπο, το παιδί σύντομα θα καταλάβει ότι είμαστε σοβαροί και ανένδοτοι στο συγκεκριμένο ζήτημα, και έτσι θα τα παρατήσει.

Το να κρύψουμε το αντικείμενο για να μην το βρει αργότερα, ή να το βάλουμε σε σημείο που δεν μπορεί να το φτάσει, δεν δείχνει σεβασμό στο παιδί και δεν το ενθαρρύνει να συμπεριφερθεί σωστά την επόμενη φορά.Έτσι κι αλλιώς μόλις βρει το αντικείμενο ξανά εκτεθειμένο θα πράξει ίδια.  Είναι καλύτερο να το αποφύγουμε, δείχνοντας έτσι την πίστη μας στο παιδί ότι μπορεί να συμμορφωθεί με τις ανάγκες της κατάστασης (είναι ένας τρόπος ενθάρρυνσης και ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής του).

Εναλλακτικά, μπορούμε να εξηγήσουμε στο παιδί τη στάση μας με ένα μήνυμα – εγώ, δηλαδή με ένα μήνυμα που εκφράζει στο παιδί πώς, μία μη αποδεκτή συμπεριφορά του, μάς κάνει να νιώθουμε.

‘Όταν κάποιος μου παίρνει τα πράγματά μου, ανησυχώ, γιατί ξέρω ότι μπορεί να μην τα βρω όταν τα χρειάζομαι.’

‘Δε μου αρέσει να μου παίρνουν τα πράγματά μου, γιατί μπορεί να χαθούν ή να χαλάσουν και μετά θα πρέπει να αγοράσω καινούρια.’

Αυτή η μέθοδος δείχνει σεβασμό στο παιδί, του εξηγεί ποιά είναι η κατάσταση από την πλευρά του γονιού και το βάζει σε θέση ευθύνης: αν χάσω το αντικείμενο της μαμάς/του μπαμπά, θα στενοχωρηθεί ή θα πρέπει να πάρει άλλο.

Αντιθέτως, αν του πούμε πχ. ‘Είναι άσχημο να μου παίρνεις τα πράγματά μου. Σε παρακαλώ, μη το ξανακάνεις,’ (ένα μήνυμα – εσύ) εκτός του ότι κατηγορεί απευθείας το παιδί, τελειώνει και με μία εντολή, κάτι που θα μειώσει τις πιθανότητες το παιδί να συνεργαστεί.

Τα παιδιά ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες καταλαβαίνουν απόλυτα τις ανάγκες μιας κατάστασης όταν τους τις παρουσιάσουμε με σεβασμό και με ειλικρίνεια. Έτσι είναι πολύ πρόθυμα να συνεργαστούν και πολύ πιο εύκολο να μάθουν μέσα από τέτοιες ευκαιρίες τί αναμένεται από αυτά σε κάθε περίσταση.

Καμιά φορά, η μία μέθοδος από μόνη της δεν θα αποβεί άμεσα αποτελεσματική. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να κάνουμε συνδυασμό των δύο.

Σκοπός μας είναι το παιδί να πάρει το μήνυμα ότι δεν θέλουμε να παίρνει τα πράγματά μας χωρίς να το προσβάλουμε και χωρίς να το κατηγορούμε με οποιονδήποτε τρόπο.