Όταν έρθει η ώρα για τον παιδίατρο…δώστε το χέρι σας στα παιδιά! Το χρειάζονται!

Ακόμα θυμάμαι τον πανικό που ένιωθα μόλις πάρκαρε η μητέρα μου το αμάξι μας έξω από την πολυκατοικία της παιδιάτρου και έπρεπε να κατεβώ.
Το ιατρείο βρισκόταν στην οδό Μπουμπουλίνας στην Αθήνα, δίπλα στο Υπουργείο Πολιτισμού και είχε ένα τρομακτικό ασανσέρ, από εκείνα τα παλιά που έβλεπες τα σχοινιά.
Τα κλάματα ξεκινούσαν από το ασανσέρ. Αυτόματα, μόλις πατούσαμε το κουμπί. Λίγο η καλά καμουφλαρισμένη αγωνία της μητέρας μου, λίγο ο πανικός για το πιθανό εμβόλιο, λίγο ο φόβος για το άγνωστο, μου έκοβαν τα πόδια. Η μεγάλη μου αδερφή γελούσε και η μητέρα μου έβγαζε έναν ήχο απελπισίας.
Η παιδίατρος μας ήταν μια γλυκιά και ευγενική κυρία, που μόνο τρομακτική δεν την έλεγες. Αλλά εγώ δεν ήθελα ούτε να την βλέπω.
Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, κατάλαβα ότι τελικά φοβόμουν την όλη διαδικασία που ξεκινούσε από το σπίτι παρά την ίδια τη γιατρό.
Η μητέρα μου για να αποφύγει τη γκρίνια από το σπίτι δεν με ενημέρωνε ποτέ. Όλο κάπου αλλού πηγαίναμε και ξαφνικά βρισκόμασταν στο γιατρό. Τεράστιο λάθος!
Είναι πολύ σημαντικό να εξηγείτε κάθε φορά στο παιδί σας για ποιό λόγο πηγαίνετε στο γιατρό και γιατί είναι καλό και απαραίτητο να πηγαίνετε. Μπορείτε, μάλιστα, να ενισχύσετε αυτήν την “ενημέρωση” αγοράζοντάς του ένα παιδικό ιατρικό βαλιτσάκι-παιχνίδι. Απασχολήστε το παιδί μετρώντας την πίεση σας, εξετάζοντας τα χέρια και τα πόδια σας ακόμη και αφήνοντας το να σας κάνει εμβόλιο!
Με αυτόν τον τρόπο, το παιδί εξοικειώνεται με τις ιατρικές έννοιες και το τέρας … μεταμορφώνεται. Θα σας βοηθήσουν πολύ και τα κινούμενα σχέδια που αναπαριστούν το γιατρό, το νοσοκομείο και τις εξετάσεις,όπως και το να παίξετε το ΄γιατρό΄με κούκλες ή αρκουδάκια.
Μιλήστε στο παιδί για την έννοια της υγείας. Είναι ωραίο να ξέρουν τα παιδιά ότι πρέπει να φροντίζουμε την υγεία μας αλλά και την υγεία των αγαπημένων μας. Πρόληψη είναι η λέξη κλειδί. Θυμάμαι ότι εμείς πηγαίναμε στο γιατρό για να γίνουμε καλά. Ήταν ο άνθρωπος που έπαιρνε τα “δεινά” κι όχι αυτός που φρόντιζε για να μην έρθουν τα “δεινά”. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η επίσκεψη είναι προληπτική και όχι πάντα θεραπευτική.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φοβερίσετε το μικρό σας άρρωστο ούτε να χρησιμοποιήσετε το γιατρό και το νοσοκομείο για “ψυχολογικές απειλές” τύπου βάλε το ζακετάκι σου γιατί θα κρυώσεις και θα πας στο γιατρό. Αν ήξερες πόσες φορές αυτό το ζακετάκι μου προκάλεσε πανικό νοσηλείας, ακόμα και στα ενήλικα μου χρόνια, δεν θα το ξαναέλεγες.
Τέλος, αυτό που θα πρέπει να προσέξετε είναι να μην αφήσετε το παιδί να νιώσει ανασφάλεια. Διαβεβαιώστε το ότι δεν θα απομακρυνθείτε και ότι δεν θα το αφήσετε ποτέ μόνο του.
Μπορεί να ακούγεται “υπερβολικό” αλλά είναι απόλυτα αναγκαίο. Να είστε ξεκάθαρα με το δικό του μέρος και όχι με του γιατρού. Αφήστε το να νιώσει ότι ανήκει στη δική σας ομάδα και μην δημιουργήσετε μια “ομάδα συμφωνίας” με το γιατρό που φοβάται.
Και μην ξεχνάτε ότι κάποτε ήσασταν κι εσείς παιδιά και φοβόσασταν το γιατρό,  το κρύο εξεταστήριο, τις βελόνες και τις εξετάσεις… Απλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ας της δώσουμε άλλο χρώμα!