Στις εκρήξεις θυμού (τα tantrums), μένουμε κοντά στο παιδί και προσπαθούμε να το καταλάβουμε

 Κανένας όμως – ούτε το παιδί – νιώθει καλά τη στιγμή που φωνάζει και κλαίει. Απλώς είναι θυμωμένο, αγανακτισμένο και υποφέρει. Δεν έχει κάποια σκοπιμότητα πίσω από τη συμπεριφορά του. Γι’αυτό δε θα πρέπει να παίρνουμε τις εκρήξεις θυμού προσωπικά.

Τη στιγμή που το παιδί λοιπόν ωρύεται και φωνάζει, αν αρχίσουμε κι εμείς να φωνάζουμε ή φερθούμε βάναυσα στο παιδί, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ρίξουμε λάδι στη φωτιά και το ξέσπασμα θα γίνει εντονότερο. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί.

Αν το αγνοήσουμε, είναι και αυτό μία μορφή αντίποινων. Η αδιαφορία μας δε θα το κάνει να ηρεμήσει, ούτε να καταφέρει να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Απλώς θα το κάνει να νιώσει ακόμα πιο μόνο και αβοήθητο.

Αυτό που έχει ανάγκη το παιδί τη στιγμή που δυσκολεύεται, είναι κάποιος που θα σταθεί δίπλα του και θα προσπαθήσει να κατανοήσει τον λόγο που οδήγησε το παιδί στην έκρηξη, χωρίς να το κάνει να ντραπεί ή να νιώσει ακόμα πιο άσχημα, και που θα το καθοδηγήσει ώστε εκείνο να μπορέσει να διαχειριστεί τα δύσκολα συναισθήματά του και να ηρεμήσει. Το παιδί δεν έχει ακόμα την εμπειρία για να το κάνει μόνο του. Ακόμα και κάποιοι ενήλικες δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα δύσκολα συναισθήματά τους, ίσως επειδή δεν έμαθαν να το κάνουν όταν ήταν παιδιά.

Επομένως, τη στιγμή της έκρηξης, είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα στο παιδί, να σταθούμε στο ύψος του, να το κοιτάξουμε στα μάτια, και με ειλικρινή διάθεση ενδιαφέροντος να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε και να εκφράσουμε με απλά λόγια το συναίσθημα που δημιούργησε το πρόβλημα.

Ο τρόπος αυτός, όχι μόνο θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, βοηθώντας το παιδί να ηρεμήσει και να ξεπεράσει τη δυσκολία του, αλλά με τον καιρό, το παιδί θα γίνεται όλο και πιο ικανό να διαχειρίζεται τις απογοητεύσεις του. Όσο περισσότερο χρόνο επενδύσουμε στα πρώτα χρόνια, όταν το παιδί είναι μικρό, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να το κάνουμε αργότερα.Επίσης με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουμε και τη δική μας ηρεμία και ευημερία και προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από ανούσιες φωνές ποι ακολουθούνται από τύψεις και ενοχές.

Τέλος, επειδή κανένας δεν είναι διαρκώς σε μία κατάσταση αγανάκτησης θυμού, αλλά τα ξεσπάσματα πυροδοτούνται από κάτι, καλό θα είναι να παρατηρήσουμε το παιδί μας για να καταλάβουμε σε ποιες περιπτώσεις καταφεύγει σε εκρήξεις θυμού ώστε να καταφέρουμε να τις προλάβουμε πριν εκδηλωθούν.