Μαμά, θέλεις να μου διαβάσεις ένα παραμύθι;

 Η εργαζόμενη μητέρα ζει καθημερινά με αυτήν την ενοχή και με αυτό το ψυχολογικό βάρος.  Δυστυχώς δεν υπάρχει λύση σε αυτό το “πρόβλημα”. Μια μητέρα που απουσιάζει στη δουλειά, χάνει τα βήματα της ανάπτυξης του παιδιού της, χάνει το πρώτο του χαμόγελο, το πρώτο του δοντάκι ή τις πρώτες του λέξεις.

Δεν χάνει όμως από την αγάπη του παιδιού ούτε από την επαφή, γιατί προσπαθεί να αξιοποιεί το χρόνο που της αναλογεί μέσα στην ημέρα. Οι μαμάδες που λείπουν αγκαλιάζουν πιο σφιχτά γιατί έχουν ανάγκη την αγκαλιά και την ζέστη της και καταλαβαίνουν πόσο καλό κάνει στα παιδιά και σε εκείνες. Οι μαμάδες που λείπουν δε σταματούν να λένε Σ’αγαπώ και δεν τις νοιάζει να γεμίσουν μαρκαδόρους τα ρούχα τους. Οι μαμάδες που λείπουν ανυπομονούν να ακούσουν το παιδί τους να τους ζητά να διαβάσουν μαζί ένα παραμύθι για να αποκοιμηθούν.

Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, η ώρα του παραμυθιού ήταν και για εμένα ξεχωριστή ώρα. Ανυπομονούσα να μου ζητήσει να ταξιδέψουμε και να χαθούμε στους κόσμους των παραμυθιών και να μεταμορφωθούμε σε ήρωες. Θυμάμαι, σβήναμε τα φώτα του παιδικού δωματίου και ανάβαμε ένα βρεφικό παιχνιδάκι που γέμιζε αστέρια τους τοίχους. Εκείνος ξάπλωνε στο κρεβάτι και εγώ σκαρφάλωνα δίπλα του και ακουμπούσα την πλάτη μου στον τοίχο.

Διάλεγε μόνος του το παραμύθι που ήθελε και μου το έδινε. Εγώ έπρεπε να κάνω όλους τους ήρωες με διαφορετική φωνή και να αλλάζω και την εξέλιξη όπου δεν του άρεσε. Ορισμένα βράδια ήμουν τόσο κουρασμένη από τη δουλειά που δεν έβγαινε η φωνή μου αλλά δεν ήθελα να χάσω το παραμύθι. Ήταν η στιγμή μας και ήταν μόνο δική μας. Έβγαζε μια ζεστασιά και μια οικειότητα όλη η διαδικασία. Εκτός ότι πίστευα πάρα πολύ στην εκπαιδευτική δύναμη της ανάγνωσης και στα μικρά εξωπραγματικά ταξίδια που κάνουν τη φαντασία των παιδιών να καλπάζει και να βγαίνει εκτός ορίων, ένιωθα ότι η αφήγηση μας έφερνε πιο κοντά. Λες και μπορούσα να αφουγκραστώ τα κρυφά θέλω του παιδιού μου. Εκείνο με κοίταζε μέσα στα μάτια με τόσο ενδιαφέρον, σχεδόν με δέος. Νομίζω προσπαθούσε να συγκρατήσει τα χαρακτηριστικά μου για να με θυμάται και την επόμενη ημέρα που θα ήμουν απούσα από το μεγάλωμα του.

Με αφορμή τις ιστορίες, ρωτούσα κι εγώ για την ημέρα του. Έκλεβα τα μυστικά του παιδικού σταθμού και αργότερα του σχολείου, με έμμεσο τρόπο. Εκείνος κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωθε πιο άνετα να μιλά για τις “εμπειρίες” και τα συναισθήματά του με αφορμή μια ιστορία που δεν ήταν δικιά του. Έτσι έμαθα  για την πρώτη του αγάπη στον παιδικό σταθμό, τη Νικόλ, η οποία όμως τελικά παντρεύτηκε το Σωτήρη! Μέσα από τις βραδινές μας αφηγήσεις, επίσης, εκείνος έλυνε και μια σειρά από “παιδικές” απορίες. Τι σημαίνει παντρεύομαι, μαμά; Γιατί πέθανε η μαμά της Σταχτοπούτας; Που είναι το διάστημα που ζει ο Μάιλς; Πως πετάει ο Πίτερ Πάν; και άλλες πολλές ανεκτίμητες ερωτήσεις.

Κάποια βράδια του έλεγα, έλα να μου διαβάσεις εσύ σήμερα και αλλάζαμε θέσεις. Δεν ήξερε να διαβάζει αλλά του άρεσε τόσο πολύ να περιγράφει τις φωτογραφίες και την εικονογράφηση. Η φαντασία του ήταν ανεξάντλητη κι ορισμένες φορές  η ιστορία ξεπερνούσε και την πρωτότυπη. Έκανε τις φωνές, παθιαζόταν, θύμωνε με τους κακούς και στο τέλος διάλεγε τον ήρωα που θα μεταμορφωθεί για να κοιμηθεί με τη “στολή” του.  Μου έλεγε Καληνύχτα μαμά και εγώ έπρεπε να πω Καληνύχτα Ζορό.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά τα παραμύθια παραμένουν ένα σημείο αναφοράς μεταξύ μας. Λες και δυνάμωσαν τη σχέση μας και την πήγαν ένα  βήμα παρακάτω. Για εκείνον αποτέλεσαν εκτός από σημαντικό συναισθηματικό δώρο κι ένα ανεκτίμητο εκπαιδευτικό εργαλείο. Χωρίς κανένα κόπο, έμαθε να εκφράζεται, να περιγράφει, να χρωματίζει τις λέξεις του, να σκέφτεται “έξω από αυστηρά κουτιά”, να  μιλάει για αυτά που νιώθει, να ρωτάει και να δέχεται απαντήσεις. Για εμένα αποτέλεσαν ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα το παιδί μου, να ξαναβρώ την παιδικότητά μου, να “ξεφορτώνω” τα φορτία της δουλειάς και να εκφράζω την αγάπη μου με κάθε τρόπο και χωρίς κανένα ενδοιασμό. Τέλος, δημιούργησαν υπέροχες αναμνήσεις αλλά και ιστορίες που, μπορεί να λέει κι εκείνος στα δικά του παιδι

Γι΄αυτό σας προτείνω  κάθε βράδυ να βρίσκετε χρόνο και δύναμη, να χαρίζετε στα παιδιά αλλά και σε εσάς αυτές τις ξεχωριστές στιγμές. Μην αφήνετε την καθημερινότητα να σας παρασύρει και να σας αποπροσανατολίζει. Τα παιδιά όσο κι αν αργείτε να επιστρέψετε από τη δουλειά, σας περιμένουν με τον ίδιο ενθουσιασμό για να παίξετε, να τραγουδήσετε, να ζωγραφίσετε και να μεταμορφωθείτε σε  παραμυθένιους ήρωες. Άλλωστε, το παραμύθι της δικής σας ζωής το γράφετε εσείς!